Vogel van Papier, Jaargang 27, Nummer 4 (dec 2021)
Dag allemaal,
Deze keer schrijf ik mijn kerstbrief in België. ’t Was jaren geleden dat ik de bomen zag verkleuren en wandelde in een bos met een tapijt van afgevallen bladeren. ’t Wekt een hoop gevoelens op: heel wat weemoed en nostalgie, mildheid en dankbaarheid.
De voorbije maanden waren vol ontmoetingen en bij mooie fietstochten door de Kempen, lange wandelingen op het strand en in de Abdij van het Park in Leuven werd bijgepraat over zorgen en kleine en grote verdrietjes, over blije gebeurtenissen, verwachtingen en betrachtingen. Brugge blijft een mooie plek om even rond te dwalen, en ook om vrienden weer te zien, soms na heel veel jaren niets van elkaar te horen of te weten en dan die babbel alsof het op kot in Kortrijk of in Leuven was. Bij Els Vermandere in Lampernisse genoot ik van zachte schoonheid. En het lukte met de mensen van Dominiek Savio zowaar om brood te bakken en lekkere “colada morada” met veenbessen, frambozen, ananas en specerijen uit verre landen te maken. Lien, Elisa en Amelie waren daar ook bij en waanden zich even in Ecuador. Ik mocht in die tijd Amelie op weg helpen in Belgenland en ik voel me elke zondagavond blij wanneer ik een doos met eten mag vullen om mee te geven naar Gent. Familie en vrienden die er wonen leerden me die stad ook wat beter kennen en ik bracht er enkele fijne avonden door.
Aan tafel bij lekkere Vlaamse kost of een Ecuadoraans gerechtje genoot ik van eenvoudig samenzijn en van boeiende gesprekken over, hoe kan het anders, Covid-19, Tapori en de hachelijke politieke en sociale situatie in Ecuador, met bange gevoelens rond de ongelijkheid die almaar groter wordt en de toenemende onveiligheid en onrust, de opstanden in de gevangenissen, de werkloosheid en de tanende rechten van de arbeiders, de leerachterstand bij kinderen en de scholen die de datum om na goed anderhalf jaar dan toch eindelijk weer helemaal over te gaan tot echt lesgeven nog steeds voor zich uit schuiven. In Veurne en omstreken raakt Tapori onderwijl goed bekend en in het College van die stad werd het startschot gegeven voor een inleefreis van jongeren en leerkrachten naar Ecuador in de zomer van volgend jaar.
Hierover en over grote en kleine Tapori-beslommeringen vergaderde ik wekelijks via zoom met de Tapori-mensen in Ecuador. Kladversies van subsidieaanvragen en projectverslagen vlogen menig keer de oceaan over. Patiënten bleven raad vragen via WhatsApp en ik stuurde een jonge pas bevallen vrouw dringend terug naar het ziekenhuis want ze had felle hoofdpijn en zag niets over de helft van haar gezichtsveld. Dat zijn gevaarlijke symptomen door een bloeding in de hypofyse, een klein maar heel belangrijk deeltje van onze hersenen. Nu en dan ontving ik ook blij nieuws met een foto van een pasgeboren kindje en kersverse moeder. Over één van die moeders vertel ik verder in deze nieuwsbrief een beetje meer. Ik koos haar kindje als ons Tapori-kerstekindje van dit jaar.
Ondertussen werd er ook bij ontbijtpakketten, een verhalenwandeling, op de preekstoel in de vier parochies van Wevelgem en op vergaderingen van de Mondiale Raad van Wevelgem en van het Wereldhuis in Roeselare gepraat over armoede, ongelijkheid en duurzame ontwikkeling. Daar haalde ik vaak de titel aan van het boek van Els Hertogen, de directeur van 11.11.11.: “Van liefdadig naar rechtvaardig. Elf stemmen over de toekomst van internationale solidariteit”. Het boek bevat 11 interessante stellingen over thema’s die de wereld en het nieuws overheersen. Maar die titel blijft voor onrust in mijn hoofd zorgen. We kregen met de pandemie immers een groot examen over het vak “internationale solidariteit”. Maar ik vrees dat we als mensheid er niet door zijn, terwijl waarschijnlijk niemand graag een herkansingsexamen zou doen…
“Ja maar, kwam jij niet naar België om te werken aan je scriptie”, hoor ik nu sommige mensen denken. En ja, al is ’t altijd minder dan ik plan en zou willen, er was tijd om er aan te werken en de gedachten vorm te geven. Ook hierover lees je verder meer.
Covid blijft roet in het eten strooien want twee mooie gebeurtenissen konden/kunnen hierdoor niet doorgaan. Het kookatelier dat we vol enthousiasme planden met de Amig@s de Tapori, vier straffe madammen uit Moorsele en omgeving, kon niet doorgaan. Het was een moeilijke maar juiste beslissing om deze activiteit op de laatste knip toch af te gelasten. Veel mensen waren ingeschreven en we hadden iedereen graag meegenomen op culinaire reis door Ecuador, gekruid met Taporiverhalen. Maar we houden het tegoed en we geven jullie wel een voorsmaakje met de beelden van de PowerPoint die ik op die activiteit zou brengen. Die vinden jullie terug op de website van Tapori (www.vogelvanpapier.be), weliswaar zonder audio-opname want het lukt me niet om een lang eenrichtingsgesprek te voeren met mijn computerscherm over ons doen en laten van de voorbije tijd. Maar ik beloof in de komende vogels van papier beetje bij beetje uit te wijden over alle foto’s, het culinaire verhaal inbegrepen. Zo zitten we toch allemaal in gedachten samen aan tafel.
Ik had me nochtans voorgenomen in deze nieuwsbrief het woord “covid” zo weinig mogelijk te schrijven en vooral te vertellen over al wat ook tijdens deze pandemie mooi en goed is. Na de vorige nieuwsbrief lieten veel mensen me immers weten dat het lezen ervan toch wel een wrange nasmaak, boosheid en andere onaangename gevoelens teweeg bracht. En na mijn verhalen over de panische angst die de voorbije tijd het doen en laten van de mensen in Zambiza en Tapori overheerste en over zoveel onrecht en frustratie en verdriet was het vaak ongemakkelijk stil.
Ik vertel jullie hier verder dus enkele mooie verhalen, want in Tapori blijft iedereen goed zijn best doen. En ik hoop dat de powerpointvoorstelling, vol lekker eten, heldere kleuren en lachende gezichten, jullie ook blij maakt. Ik geniet hier nog enkele weken van het zicht op het strand en de zee. Het doet deugd om ver te blijven zien… op de wijde wereld die weldra kerstmis viert.
Ik wens iedereen van harte een mooie Advent, een zalig Kerstmis en een gelukkig Nieuwjaar.
Inge
Oostduinkerke, 30 november 2021