Vogel van Papier, Jaargang 27, Nummer 3 (sept 2021)
’t Is niet al geklaagd… want tijdens de voorbije maanden gebeurden er ook mooie dingen die enkele medewerkers in Tapori jullie vertellen.
Miguel en de chocoladefabriek
Mijn naam is Miguel. Ik ben laatstejaarsstudent ergotherapie en mocht enkele jaren geleden, na mijn stage in Tapori, er aan de slag als hulp-ergotherapeut bij de groep jongeren met een verstandelijke beperking. Ik help ook bij het maken en aanpassen van hulpmiddelen die ervoor zorgen dat kinderen met spasticiteit of met een lage spierspanning in een goede houding zitten, liggen of staan.
Tijdens de pandemie was de terugkeer naar de “echte” leefgroepen op zich al een emotioneel gebeuren. De kinderen en jongeren na een lange tijd van afzondering terugzien was mooi. En iets dat het weerzien nog mooier en blijer maakte, was de koffer vol met hulpmiddelen, onder andere spalkjes in verschillende maten, die we uit België hadden ontvangen.
Ik voelde me gelijk Willy Wonka uit de film “Charlie en de Chocoladefabriek”. De spalkjes kunnen immers heel goed gebruikt worden door de kinderen met spasticiteit in hun benen en voetjes, van wie de ouders de spalkjes die we soms ook zelf maken, moeilijk kunnen betalen. Daarenboven was het een mooie gelegenheid om materialen te recycleren, uit te wisselen en opnieuw te gebruiken.
Op de foto’s zie je Mattias met nieuwe spalkjes uit de koffer. Zijn oude spalkjes passen nu goed voor Priscilla. En de spalkjes van Priscilla konden meteen doorgegeven worden aan Sheyla, een kindje dat sinds kort naar Tapori komt. Ze werd geboren op 28 weken zwangerschap en bleef tegen alle verwachting toch ademen. Er waren nog allerlei complicaties in de eerste maand, maar ze bleef leven, en echt vechtertje dat graag leeft.
Zo maakten we in één keer veel mensen blij! Dankjewel voor de spalkjes en al het ander materiaal. Het komt zo goed van pas!
MIGUEL
Ons huisje
Ik ben Anita, kinderverzorgster bij de groep kinderen met ontwikkelingsstoornissen en bij de kinderen met ernstige meervoudige beperking. Ik ben gehuwd met Vinicio. Hij werd enkele jaren geleden ziek en heeft lupus. Die ziekte steekt nu en dan weer op en het coronavirus maakte ons heel bang. Zijn afweersysteem is immers heel zwak, maar we letten heel goed op en zonderden ons helemaal af, samen met ons zoontje van zeven. Daarom moesten we in het begin van de pandemie noodgedwongen meer thuis blijven. Maar dat gaf ons de kans om zelf te beginnen met het bouwen van ons eigen huisje. We verzamelden allerlei materialen en bouwden zelf, tot alles op was. Het huisje is nog niet helemaal af, maar het ziet er al mooi uit.
Godzijdank zijn we gezond en wel en met wat geduld zullen we het huisje afwerken en onze droom werkelijkheid zien worden. Ik kijk er naar uit om er te wonen. Dan kan mijn eigen familie ons vaker komen bezoeken. Nu kan dat niet zo vaak, omdat ik bij mijn schoonouders inwoon. En dan wil je niet teveel overlast veroorzaken, he.
ANITA
Tele-therapie bij kinderen met verstandelijke beperking: geduld is een mooie deugd!
Ik ben Yesenia, ergotherapeut in het leefgroepje van de kinderen met ontwikkelingsstoornissen en verantwoordelijke voor de vroegbegeleiding. In het begin van de pandemie was ik heel bezorgd en zenuwachtig. De lockdown viel ons heel zwaar en van de ene op de andere dag veranderde ons ganse leven en onze manier van werken. We probeerden om de kinderen en hun ouders digitaal te begeleiden en therapie te geven. Ik wist in het begin echt niet hoe dit aan te pakken. Het was moeilijk om de aandacht van de kinderen te krijgen en die ook te behouden. In ons klasje zijn er immers kinderen met hyperactiviteit, kinderen met autisme of andere persoonlijkheids- en aandachtsstoornissen. Bij Yoey, die doofblind is, was het onmogelijk om met hem zelf contact te leggen, want dat gebeurt altijd door aanraking, of door een geur of een smaak. Nu moest alles via zijn moeder gebeuren. Het was een grote uitdaging om met elk kindje contact te leggen via het computerscherm.
Toen ik bijvoorbeeld met Andres wilde werken, had hij niet de minste aandacht voor wat ik zei of toonde. Hij stond telkens op van zijn stoel en liep naar buiten of naar het toilet. Dan bleef ik minutenlang wachten aan de andere kant. Ik voelde me machteloos… Hij was enorm verstrooid en hij wilde de activiteiten die ik voorstelde niet doen, laat staan dat hij naar me keek op het scherm. Maar met vallen en opstaan en veel geduld lukte het toch, en uiteindelijk is hij de jongen bij wie we het beste resultaat behaalde. Hij mag volgend schooljaar zelfs overstappen naar de gewone school, waar ik hem ook verder mag begeleiden… via de computer.
En alhoewel de tele-therapie een enorme uitdaging was, was het ook een kans om meer met de ouders samen te werken en te zien hoe ze omgaan met hun kind. Eigenlijk was het een beetje alsof ik echt in hun keuken of kamer binnen was en leerde daardoor ook de leefomgeving van elk kind beter kennen.
Het mooiste van dat alles was als een kind je op het scherm herkende en glimlachte. Dan zegde een blik zoveel meer dan duizend woorden.
YESINIA
De lekkere salade van de familie Benalcazar
Ik ben Evelyn, sinds vele jaren logopediste in Tapori.
Tijdens de pandemie verminderde het inkomen van heel veel families, omdat mensen hun werk verloren of omdat hun loon verminderd werd. Maar deze crisis zorgde er ook voor dat veel families een eigen zaakje opstartten waarmee zij in eigen levensonderhoud konden voorzien en bovendien andere mensen konden helpen.
In Tapori kregen verschillende families een kleine ondersteuning (mede dankzij een subsidie voor heropbouw vanwege de Provincie West-Vlaanderen en de jaarlijkse subsidie van de Gemeente Wevelgem) om samen met hun zoon of dochter die een beperking heeft een nieuw initiatief op te starten. Zo begon de familie van Rebecca salade te kweken op water. Daarvoor bouwden zij zelf een systeem met overgebleven regenpijpen tegen een muur bij hun huis.
De salades zijn heel lekker! En ze hielpen mij om de corona-kilo’s die ik tijdens de eerste maanden van de lockdown aankwam en die niet goed waren voor mijn gezondheid er weer af te krijgen. Nu is mijn gewicht helemaal in orde, iets waar ik nooit tevoren in slaagde. En gezien er vier soorten salade zijn en ik die op verschillende manieren kan klaarmaken, is er meer dan voldoende afwisseling.
Proficiat aan al die families die tijdens zo’n moeilijke periode er toch in slaagden om hun eigen leven en dat van anderen weer kleur te geven en misschien zelfs nog mooier te maken dan tevoren.
EVELYIN MOLINA R.