Vogel van Papier, Jaargang 28 nr 3 (september 2022)
Brief van Inge
Dag allemaal,
Deze keer zal ik het zelf kort houden, want dit wordt geen klassieke Vogel van Papier met wel-en-wee en eigen mijmeringen. Jullie krijgen deze keer flitsen en indrukken over de belevenissen van 22 jongeren van het College van Veurne die samen met vier leerkrachten op inleefreis kwamen naar Tapori en Ecuador, en ook nog twee tekstjes van de leerkrachten, tekstjes die mezelf wat ongemakkelijk doen voelen, maar volgens anderen perfect in de nieuwsbrief passen.
Tot op de laatste knip was het onzeker of die inleefreis door zou kunnen gaan. Ecuador lag in juni immers weer voor drie weken helemaal plat door terechte sociale opstand. Maar dat maakte verplaatsingen bijna onmogelijk, door de wegbarricades en toch ook wel door het geweld.
“Bijna onmogelijk” zeg ik… want Saulo moest met Jayac kost wat kost toch in Colombia geraken voor een optreden… Dat lukte met veel tijd en geduld, te voet, met de fiets, stukjes met een camionette, al muziek spelend… doorheen de barricades… en dan weer een stukje verder met een camionette… tot aan de volgende barricade… En dat was zo 200 km heen… en ook 200 km terug… met een optreden tussenin… goed voor vijf dagen onderweg… en een flinke peesontsteking in de knie als toemaatje.
De dag voor de afreis van de groep uit Veurne kwam er dan toch plots witte rook uit de schoorsteen van de plek waar de onderhandelingen tussen overheid en de protestbewegingen doorgingen… Oef… want als je ’t reisverhaal leest, zal je zien dat die inleefreis wel heel veel moois teweeg heeft gebracht.
We kregen tijdens de zomer nog meer bezoek. Frédérique, kinesiste uit Antwerpen, deed vrijwilligerswerk in Tapori, al was dat eerst met een ommetje langs Colombia omwille van voorgenoemde redenen. En mijn nichtje Celine hielp me in Tapori met enkele consultaties bij mensen met heel moeilijke psychiatrische problemen. Ronny, haar man, en zoon Pepijn tekenden er samen met jongeren met verstandelijke beperking. Nu laten we dat idee van “samen tekenen”, oftewel “correspondances”, stillekes groeien tot een project en tentoonstelling in Quito in de komende jaren. En Koen breidde na de inleefreis nog een mooi stukje aan zijn Ecuadorreis, en kwam op het einde nog eens langs met zijn drie dochters en twee lieven;
Onze kinderen waren hier ook allemaal. En al bleef het de ganse tijd een komen en gaan… het is ons toch gelukt om op mijn verjaardag onze “klassieke” familie-avond-met-frietjes-en-film-in-onze-slaapkamer” te organiseren. Voor mijn verjaardag kreeg ik van Sarah een vliegticket naar de Gapalapos-eilanden en begin augustus trokken we er samen met Lien naar toe. ’t Was puur genieten, pure verwondering, mooi mooi mooi! De wereld blijft toch verrassen… en deed me opnieuw beseffen dat we deel zijn van iets dat zo danig groot en wonderlijk is dat we het met ons klein verstand niet kunnen begrijpen…
Daarna was het “vakantie” in Tapori, voor mij een stille en rustige werkperiode thuis, alleen met Amelie en Sarah, want Saulo vertrok voor vijf weken op tourne naar de USA. Tijd om medisch en onderzoeks-werk en administratie op orde te brengen, tijd om eenvoudig te koken, rustig in de living samen te studeren en verder te werken. Want, al geloven velen het voorzeker niet, het kan hier dus ook wel eens rustig zijn.
Ondertussen zijn we in Tapori opnieuw gestart, “back to other reality” die naast verwondering ook frustratie en confrontatie opwekt: Voor een vrouw van 48 jaar oud met zware heupartrose, waarschijnlijk door niet op tijd gediagnosticeerde aangeboren heupdysplasie zoeken we tevergeefs een plek waar ze een prothese kan krijgen.
Van een orthopedist die in het openbaar ziekenhuis werkt, kregen we letterlijk het volgende te horen bij het zien van de RX: “Oeieoeieoei, die mevrouw heeft een prothese nodig. Maar in het ziekenhuis is er niets van materiaal… We kunnen zelfs geen fracturen behandelen… Als ze wil, mag ze naar de consultatie komen en ik kan haar op de wachtlijst zetten… Maar die is ellenlang en schuift helemaal niet op… In een privaat ziekenhuis kan ze wel geopereerd worden… maar dat kost dan ongeveer 10.000 usd”… En 10.000 usd is ongeveer gelijk aan twee jaarinkomens van de familie van die vrouw…
Zoals steeds in september komen er weer veel nieuwe kinderen en jongeren met een beperking aankloppen… op zoek naar therapie of opvang omdat ze in de gewone school niet de gepaste begeleiding en zorg krijgen. En eergisteren deed ik de intake van een baby’tje van 11 maanden met ernstige gevolgen door te geel worden na een slechte bevalling. Hij kan zijn hoofdje nog niet rechthouden. En hij ziet en hoort niet goed… alles omdat dokters hun best niet deden bij de bevalling… Zijn papa en mama, 22 en 23 oud, huilden, maar willen ook vastberaden het allerbeste voor hun kind… We zijn dus weer op weg… geen tijd om ons oren te laten hangen, vol goede moed en courage voor een nieuw mooi schooljaar.
Ik wens dit ook voor jullie allemaal, of je nu wel of niet naar school of werk mag of moet: ’t allerbeste voor iedereen.
Inge
PS: Nog even jullie aandacht voor de aankondigingen op het einde van deze nieuwsbrief:
Ik kan jullie het ontbijt van Medihulp op zondagmorgen 16 oktober 2022 warm aanbevelen. Ik zal er zelf in gedachten bij zijn op de dag van het klaarmaken ervan, met mooie herinneringen aan het samenzijn in Kortrijk vorig jaar.
En het optreden van het Duo Septyn op 23 oktober 2022 in Moorsele is ook een mooie gelegenheid om samen te zijn, met mooie muziek en koffie en taart die zeker lekker zal zijn. Geniet ervan, zou ik zeggen!