Vogel van Papier, Jaargang 28 nr 2 (juni 2022)
Uit de Brieven van Inge
Dag allemaal,
Er was de voorbije maanden zoveel wel en wee… dat er nauwelijks tijd en energie was om er over te schrijven. ’t Was weer een tijd van heel uiteenlopende gebeurtenissen die ik vandaag, zondag 12 juni, op een rijtje probeer te zetten, enerzijds heel ingrijpend en triest en anderzijds heel blij en dankbaar… ’t Wordt een Vogel van Papier met veel fotootjes, die misschien nog veel meer zeggen dan woorden.
Dinsdag 8 maart: de verjaardag van Tapori
Ik had het beloofd in de vorige vogel van papier: een mooie foto van ons Tapori-verjaardagsfeest. Op 8 maart vierden we onze 17de verjaardag als zelfstandige VZW. Onder een stralende blauwe hemel en bijna zonder mondmaskers waren veel mensen heel blij dat we weer feest mochten vieren.
Hier en daar werd een traantje weggepinkt, van verdriet over wat de voorbije twee jaar gebeurde, of van opluchting omdat het ergste voorbij lijkt te zijn. Zelf geniet ik zo van het geluid van de schommels, kindergejoel, de muziek die Patricio weer opzet, mensen die hard lachen om de één of andere grap. Zalig…
Zaterdag 12 maart: ’t is weer “humitas-tijd”
Saulo zaaide rond Sint Michiel (eind september vorig jaar) weer veel maïs, en die wordt nu weer per 100 kolven in grote aardappelzakken naar boven gebracht. Voor wie dat nog niet weet: ons huis ligt op een helling en de moestuin en fruitbomen liggen “beneden”. Er kunnen dus weer humitas, maïsbroodjes, gemaakt worden. Dat is een groot werk dat meestal in familie of onder vrienden gedaan wordt. Deze keer viel de eer te beurt aan Anse en Manon, de twee studenten kinesitherapie van de Universiteit van Leuven die in Tapori stage lopen, en Dr. Anne D’Hooghe, kinderarts uit Brugge die mij voor een paar dagen.
Donderdag 31 maart: mooi vormingsmoment in Tapori
Stilaan geraakt het revalidatieluik in Tapori weer goed georganiseerd. Door de pandemie werden alle werkschema’s immers overhoop gehaald omdat therapie gegeven werd via zoom of alles “in het echt” op individuele basis gebeurde. Nu komt iedereen gestaag terug en zijn er ook veel nieuwe kinderen en jongeren die instappen. Ik hielp Ximena om van de nood een deugd te maken en de uurroosters te reorganiseren, waarbij de werking in de leefgroepen zo weinig mogelijk onderbroken wordt door individuele therapie. Dat lukt door groepsgebeuren en individuele therapie bij de kinderen in omgekeerde blokken dan die van de jongerenateliers te organiseren. Ik voelde me zowaar mijn vader, die vroeger tijdens de zomervakanties op een groot gerasterd magneetbord driehoekjes, cirkeltjes en vierkantjes in verschillende kleuren ordende om de uurroosters van het volgend schooljaar te plannen.
En nu alles weer op gang getrokken is, kunnen we tijdens de maandelijkse teamvergadering ook weer wat tijd vrij maken voor vorming. Anse en Manon gaven ons een workshop over hoe we kinderen met hersenverlamming het best dragen. Op een ergonomische manier en waarbij het kind goed gepositioneerd wordt om zo misvormingen tegen te gaan. Voor de workshop moesten we allemaal een pop of pluchebeer meebrengen om te oefenen. Goede workshop, en goed team!.
Zondag 17 april: Pasen
We zijn net terug van een mooie twee-en-een-halve-daagse! We genoten, na bijna twee jaar alleen maar de weg van Zambiza naar Pomasqui en terug te doen, van het wijdse mooie Ecuador. Gisteren nog een stevige wandeling op 4000 meter hoogte waarbij we de Chimborazo in al zijn glorie mochten aanschouwen. En eergisteren een “mooie” Goede Vrijdag, alhoewel die dag mijn favoriet niet is in de katholieke kalender, in Salinas de Guaranda, waar het Ecuadoraans wereldwinkelproject een goeie 50 jaar geleden opgestart werd onder impuls van enkele Italiaanse Salesianen. In dat dorpje kan je er de zoutmijnen en verschillende artisanale en collectieve bedrijfjes bezoeken. En met de mensen van het lokaal bureau voor toerisme, dat ook eigendom is van de gemeenschap, organiseerden we er drie dagen van de inleefreis van 22 leerlingen en 4 leerkrachten van het College van Veurne. Zij komen in juli naar Ecuador en zulle eerst een week in Tapori meehelpen en daarna ook andere projecten leren kennen. Zo combineerden we het nuttige met het aangename, en ik genoot er zo van de zon!
Binnenkort organiseren die leerlingen in Veurne een Ecua-night, met onder andere een fakkeltocht, homo universalisspel en spaghettiavond in hun college, om onze werking in Tapori te ondersteunen. Tijdens de vasten en ook erna werden in West-Vlaanderen en Antwerpen ook nog andere mooie initiatieven ten voordele van Tapori georganiseerd: Er werd gedurende drie dagen gefietst in het zuiden van Nederland, en in verschillende scholen in Kortrijk, Veurne en Menen werd verteld over kinderen in Tapori en gedanst op de muziek van Jayac. En van mensen van Rotary De Panne – Koksijde – Veurne ontvingen we enkele heel nuttige apparaten voor in de medische consultatie, onder andere een heel goede stethoscoop om hartgeruisjes duidelijker te horen en te analyseren. Bij deze hartelijk dank voor alle inspanningen die geleverd werden en zo worden we weer geholpen om mensen bij wie ’t minder goed gaat ook verder te helpen.
Donderdag 28 april: Zo erg… geen woorden voor
Eergisterenavond rinkelde heel laat de telefoon… Dat gebeurt wel vaker: een mama wiens kindje koorts heeft, een contract voor Jayac… Maar deze keer was het met verschrikkelijk nieuws. Een neef van onze kinderen, 19 jaar oud, was uit het leven gestapt… zoon van Paulina, mama van Miguelito die ik hier in het begin als eerste kindje met een beperking leerde kennen… Geen woorden voor ’t verdriet dat we de voorbije dagen mee beleefden… Hoe kan je in godsnaam troosten… waarom waarom waarom… Alleen maar samenzijn en helpen dragen… een beetje uitleg zoeken die dan toch niet helpt om enige zin van zo diep afzien te begrijpen…
Ik zegde de laatste tijd al vaker dat jongeren me almaar meer bekommeren en zorgen baren, vooral diegenen die in het hoger middelbaar zitten. Soms vraag ik hen tijdens een consultatie wat ze na het college willen doen. De meesten zeggen dat ze zullen deelnemen aan het ingangsexamen om een plek te krijgen in de openbare universiteit. Bij de inschrijving voor dat examen moeten ze vijf opleidingen aanduiden die ze eventueel graag zouden willen studeren. De meesten vullen dan geneeskunde, ingenieursstudies of rechten in… Wanneer ik hen terugzie na het examen… is er meestal apathie of ontgoocheling: te weinig punten, geen plaats gekregen, niets aan het doen. In de krant gaf de directeur van het instituut dat de instroom van studenten in het openbaar onderwijs moet regelen toe dat zo’n 180.000 kandidaat-studenten geen plaats zouden krijgen of vinden. Zoveel verloren talent. Zou die mijnheer echt wel beseffen hoeveel kansen en jeugdig idealisme hij met zijn slecht beleid de grond in boort?
Sommige jongeren proberen het dan nog eens opnieuw… en wanneer ik dan opnieuw de vraag stel waarvoor ze zich willen inschrijven, is het antwoord vaak…: “deze keer… voor om het even wat”. En bij diegenen die het niet meer zien zitten om het examen mee te doen en zeggen dat ze werk zullen zoeken, krijg ik als antwoord op de vraag in welke sector ze iets hopen te vinden hetzelfde te horen: “om het even wat”. Kan je je dat voorstellen in België waar jongeren kampen met keuzestress… niet wetende wat te kiezen om toch maar geen kansen te verspelen en alle deuren open te houden… Hier zijn jongeren vaak moe-gedroomd omdat dromen maar zelden uitkomen, leven van dag tot dag zonder veel inhoud, weinig kansen… enkele ontgoochelingen en blij moeten zijn met “om het even wat”… en dan geen uitweg of zin meer zien We begrijpen weinig of niets van ’t leven… en toch gaat het almaar voort…, met pijn in ’t hart…
Woensdag 4 mei: Bezoek uit eigen dorp
We voelen duidelijk dat de reismicrobe na twee jaar “quarantaine” heropleeft en dit jaar worden alle records gebroken wat het aantal overnachtingen in hotel “Debrownies” (naam die onze kinderen aan ons huisje gaven) betreft. Soms wordt daarvoor al lang op voorhand “gereserveerd”, en soms krijgen we onverwachts een whatsappberichtje of mailke. Deze keer kwam dat van Broos Van de Moortel uit Moorsele, die met zijn vriendin voor enkele maanden door Latijns-Amerika reist. Zijn ouders hadden hem over ons verteld want zij kenden mij al langer en hoorden al over Tapori van in het begin. ’t Was fijn om mensen uit eigen dorp te mogen ontvangen en gemeenschappelijke kennissen te vinden. En ’t was ook mooi om hen te vertellen hoe Tapori ontstond en groeide, en hen te laten zien wat we nu doen. Werk van bijna dertig jaar… al een hele generatie.
En over generaties gesproken: ook Tapori als VZW krijgt nieuwe jonge medewerkers. In februari werd, zoals het hoort na vier jaar, een nieuwe beheerraad verkozen. Cristina was al twee keer een heel getrouwe en goede voorzitter, maar dat voorzitterschap mocht volgens de statuten niet meer verlengd worden. Ximena, die ook al sinds jaar en dag in Tapori werkt, werd verkozen als nieuwe voorzitter. Ook dat zal zeker goed verlopen. We maakten van die overgang en daarmee gepaard gaande administratieve rompslomp in het Ministerie van Sociaal Welzijn gebruik om mensen uit te nodigen zich kandidaat te stellen om ook lid te worden van de VZW en hen in te schrijven. Dat mochten zowel mensen uit families die sinds jaar en dag gebruik maken van onze dienstverlening zijn, als mensen die al enige tijd in Tapori werken. Vier mensen uit het team dienden zich aan en alle kandidaturen werden aangenomen.
Bij deze de namen die menigeen die weet wie in Tapori werkt blij zullen maken: Wilson, sinds zes jaar ergotherapeut in het jongerenatelier, onrustige grappenmaker en goede en graag geziene opvoeder en vertrouwenspersoon van jongeren met verstandelijke beperking; Miguel, die als student ergotherapie een vijftal jaar geleden stage deed in Tapori en van wie Dany Taelman me toen zei: “Dat is ne heel goeie gast. Ge moogt hem niet laten schieten”; Monica, de zus van Carmita, die elke dag zorgzaam en motiverend samen met mama’s van kinderen met een beperking, alle tienuurtjes en middagmalen voor iedereen klaarmaakt; En tenslotte Viviana, dochter van Rosita met wie ik Tapori bijna 30 jaar geleden opstartte. Vivi, die als kind in Tapori opgroeide, werkt sinds vier jaar als boekhoudster en secretaresse in Tapori en neemt stilaan meer verantwoordelijkheid op. Toch mooi he.
Zaterdag 14 mei: Over ons hachelijk avontuur op vrijdag de 13de!
Gisteren hadden we met het Taporiteam na twee jaar uitstel opnieuw onze “uitstap ter ere van 1 mei”. Maar wat een rustige mooie natuurwandeling met als eindpunt een zalige plons in warmwaterbaden moest worden, werd een hachelijk avontuur dat slecht had kunnen aflopen, een glij-val-en-klim-uitputtingstocht in de hoge bergen… die gelukkig goed afliep. Die één-mei-uitstap zal beklijven in de analen van Tapori en achteraf gezien was het een schitterende teambuildingsdag. Ik laat Miguel, Yesenia en Wilson de eer om hier een beetje verder over deze uitstap verslag uit te brengen, met veel fotootjes ter illustratie… om nog maar eens te tonen hoe anders dan de verwachtingen de werkelijkheid kan zijn.
Zaterdag 21 mei: Toost op 30 jaar geleden
Gisterenavond trokken Saulo en ik er even op uit, een “onderonsje” in La Ronda, dat mooi koloniaal straatje in het oude Quito. We hebben er met een glaasje “canelazo”, een soort ecuadoraanse “glühwein” met o.a. passievrucht, kaneel, suiker en rum, geklonken op onze 30ste verjaardag, nog steeds dankbaar dat die politieagent in de Diestsestraat in Leuven toen geen Spaans kon!
Zondag 12 juni: Tijd om deze “wel en wee” af te ronden
Voila, we zijn weer drie maanden verder en ’t wel en wee van de voorbije maanden is weer geschreven, al zou er nog zoveel meer verteld kunnen worden. De dagen gaan zo snel voorbij, helemaal gevuld van ’s morgens tot ’s avonds. De consultaties, waarover ik hier nog het minst schreef, blijven het grootste deel van de tijd innemen. Op mijn bureau liggen hier nog een stapel medische dossiers van enkele ingewikkelde gezondheidssituaties klaar om aan te vullen of dingen op te zoeken over mogelijke diagnoses of behandelingen, of om referentiebrieven te schrijven. Het onderzoekswerk schoot er de voorbije maanden bij in, en dat blijft me onrustig maken.
Er is zoveel “dagelijks werk”, gelukkig ook met veel voldoening. Zo hadden we twee weken geleden een heel goed overleg met de psychologen van intern CLB-team van het college in Pomasqui. We konden hen ervan weerhouden om een meisje dat nu afstudeert in het middelbaar te verplichten een invaliditeitskaart met als kwalificatie “verstandelijke beperking in de tweede graad” aan te vragen. Dat meisje heeft een zeldzame aandoening waardoor haar gezichtsvermogen almaar minder wordt en ze stilaan ook een aantal neurologische problemen krijgt. Ze is heel timide en geeft weinig of geen moeilijkheden aan, ook uit schaamte. In Tapori zagen we haar toen ze 7 jaar oud was, en opnieuw toen ze 16 jaar was. We probeerden duidelijke informatie te geven over haar situatie, maar ongeloof en ontkenning en “ermee leren leven” was toen eenvoudiger.
Maar toen haar moeder ons enkele documenten kwam vragen voor die kwalificatie, trokken we serieus aan de alarmbel. Op school reageerde men eerst vol ongeloof, toen we hen zeiden dat dat meisje nu nog maar 10 % van haar gezichtsveld overhoudt en dat die gezichtsproblemen haar studieresultaten zeker beïnvloeden. Maar naderhand luisterden de psychologe en orthopedagoge wel, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om hen te zeggen dat er op school zo nog een aantal jongeren zijn die leermoeilijkheden hebben in het kader van een niet gemakkelijk herkenbaar syndroom of hersenletsel. Vaak doen zij hun uiterste best, maar omdat hun resultaten onvoldoende zijn, krijgen ze vaak te horen dat ze lui zijn, of hun best niet doen. Sommigen worden dan lastig op school of haken af… allemaal onterecht. In ieder geval konden we met die vergadering toch weer een deurtje openen en kan er in de toekomst dan toch wat meer samengewerkt worden… Voortdoen dus… want soms hangt ’t welzijn van mensen af van kleine op ’t eerste zicht onzichtbare wendingen…
En nu wensen we iedereen een mooie zomer toe!