Jobcreatie: De mensen in Ecuador zijn er experts in!
Helaas zit onze tijd in Tapori er al op. Wij zijn Anse en Manon, 2 laatstejaars studenten aan de opleiding revalidatiewetenschappen en kinesitherapie aan de KULeuven. Acht weken lang hebben wij met veel plezier stagegelopen in Tapori.
We leerden in die periode heel veel bij binnen het domein van onze opleiding, maar ook over het leven in Ecuador in het algemeen, onder andere over hoe iedereen zijn plekje vindt of maakt op de arbeidsmarkt…
Zo bijvoorbeeld zorgt de stadspolitie bijna elke dag voor een heuse opstopping in het ochtendverkeer door op de ronde punten het verkeer te regelen. Hoezo, denken jullie nu zeker. Op een rond punt zou alles toch “vanzelf” moeten gaan. Dat is waar, maar als je als politieagent daar dan toch moet staan, moet je aan de burgers toch laten zien dat je “werkt” en dus nodig en nuttig bent. Het geeft immers niet altijd een goede indruk als je met z’n vieren aan de kant staat, allemaal op hun gsm aan het kijken, omdat er geen werk is…
Als er geen werk is… dan moet je werk maken. En als politieagent doe je dat bijvoorbeeld door om de haverklap de auto’s die al op het rond punt tegen te houden, en de auto’s die uit één invalsweg komen onder luid gefluit en heftig gezwaai met de armen door te laten, tot die auto’s zichzelf strop rijden tegen de andere auto’s die al op het rond punt stonden… Zo creëer je ellenlange opstoppingen in de andere invalswegen, die je dan weer probeert op te lossen door op een andere plek op het rond punt te gaan staan… Misschien waren die gsm’ende politieagenten wel de foto’s van de ellenlange opstoppingen aan het doorsturen naar hun inspecteur of commissaris… om te tonen hoe nodig het is dat zij daar het verkeer regelen…
Autorijden in Ecuador is bovendien elke keer een onverwacht avontuur. Links of rechts inhalen maakt allemaal niet uit. Toeteren gebeurt ook à volonté. En een leuk weetje: nummerplaten beginnen telkens met de eerste letter van de provincie. In Quito beginnen de nummerplaten dus telkens met een P van de provincie Pinchincha. Ook zijn er op straat mensen die je tegen betaling helpen uitrijden. Deze vorm van creatieve jobcreatie gebeurt niet enkel in het verkeer, maar ook in de supermarkten. Je kan niet met je karretje door de kassa’s rijden zoals je België wel kan. Om dit op te lossen staan er nieuwe winkelmedewerkers klaar met een ander karretje aan het einde van de kassa’s. Zij helpen je je zakken volladen met de boodschappen en uiteindelijk rijden zij met het karretje naar je auto. Natuurlijk weer tegen betaling.
Waar ons brein nog het meest over gekraakt werd is het ‘bussengeheim’. Elke namiddag pakten wij de bus naar huis. En we zagen dat de bus telkens op eenzelfde plek aan een rond punt vertraagde en keek naar het signaal of teken van iemand die aan de kant stond. Het teken was vaak een aantal opgestoken vingers, of soms ook een groot blad met één of ander cijfer. Soms stapte de geldontvanger van de bus en gaf hij geld aan de jongeman, enkele dollars terwijl het busticket amper 35 cent kost. Andere keren liep diezelfde geldontvanger, na een heel trage rit van de buschauffeur, heel snel naar een controlekastje dat op een andere plaats geïnstalleerd was en knipte hij daar zelf een kaart. We kregen het antwoord niet mooi voorgeschoteld van Inge en ontrafelden het uiteindelijk beetje bij beetje, met een ijsje als beloning.
Blijkt dat het geknipte kaartje ’s avonds gecontroleerd wordt door de baas van de vervoersmaatschappij waar de bus toe behoort. Het dient als bewijs dat de bus binnen de correcte tijdssloten zijn route deed. Bij overtreding worden boetes aangerekend. Dus is het belangrijk om het tijdslot te volgen… Maar tussen de tijdssloten door kan er wel gesjoemeld worden. Want de buschauffeur en zijn geldontvanger hebben er alle baat bij om zoveel mogelijk passagiers op te laden, aangezien zij geen vast loon krijgen maar minder of meer verdienen al naargelang het aantal passagiers dat op hun bus stapt. Dus loont het dan toch om tussen het kaartjesknippen door “zo traag mogelijk te rijden”, zodat er zoveel mogelijk tijd is verlopen tussen het tijdstip waarop de vorige bus passeerde en het tijdstip waarop je dan zelf passeert. Maar je mag het ook niet te lang rekken… want dan overschrijd je je eigen tijdsslot en krijg je boete.
Daarom is het belangrijk om op bepaalde plekken te weten hoeveel minuten eerder de vorige bus passeerde… en dat is het cijfer dat die mensen aan de kant van de weg laten zien. Hoe hoger het cijfer, hoe harder de buschauffeur dan op zijn gaspedaal duwt om dan toch op tijd aan zijn volgende controlekastje te geraken en zijn kaartje te knippen… Die mensen aan de kant van de weg houden per minuut bij wanneer elke bus passeert en “verkopen” de juiste informatie. Absurd maar waar…
We mogen natuurlijk ook niet vergeten zoveel mooie dingen van Ecuador te benoemen. Zo zijn de mensen véél vriendelijker en zal iedereen ook tegen onbekenden telkens “Hola … Buenos días … Cómo está?” zeggen. De ongelofelijke natuur heeft ons meerdere keren versteld doen staan. En onze magen waren dag na dag goed verzadigd. Al zou dit ook wel eens kunnen liggen aan de verrukkelijke kookkunsten van Saulo en Inge…
Anse en Manon, out!
