Financieel verslag 2020

Het zal niemand vreemd in de oren klinken dat het financieel verslag van het voorbije jaar nogal wat verschillen toont met de opgestelde begroting. De cijfers weerspiegelen jammer genoeg niet alleen de impact van het coronavirus op zich maar ook de negatieve gevolgen van de sociale en economische chaos en het politiek debacle in Ecuador. Het kadertje geeft een overzicht van de geplande en reële inkomsten en uitgaven in 2020 en van de begroting voor 2021.

	2020 gepland	2020 uitgevoerd	2021 gepland
Totaal bedrag	266.351	232.159	193.161
Saldo op rekeninig Ecuador op 1/1/2020	4.100	3.886	13.177
Autofincanciering: betaling door patiënten en gebruikers van dagcentrum en revalidatie	64.937	47.509	46.500
Ministerie van Sociaal Welzijn (Ecuador)	78.780	53.220	0
België (projectfinanciering en giften)	108.352	127.542	121.000
Andere nationale en internationale inbreng (Ecuadoranen in USA,Oberle(Ger), Canada	10.000	/	12.484

De Ecuadoraanse economie kromp in 2020 met iets meer dan 10 %. Dat voelden wij zeker op het vlak van auto-financiering want datgene wat mensen zelf betalen voor de zorg die ze in Tapori krijgen, was een heel stuk lager dan de voorbije jaren. In de huisartsenconsultatie en psychologie konden we de vraag om hulp bijna niet bolwerken. Het ging altijd om heel nodige zorg, vaak zelfs erger dan nodig. Mensen deden hun best om het consultatiegeld te betalen maar de meeste gezinnen zagen hun inkomen danig verminderen dat er nauwelijks genoeg was voor eten en huur en eventuele medisch zorgen.

Therapie, opvang en zorg in de leefgroepen voor mensen met een beperking was in die omstandigheden geen prioriteit meer. Niet dat er geen nood was, maar geld voor transport of om een deel van de onkosten voor individuele therapie en voor opvang en zorg in de leefgroepen betalen was er niet meer. Het revalidatieteam organiseerde zo goed en zo kwaad als het kon individuele tele-therapie en zoom-groepssessies en in Tapori werd individueel of in kleine bubbels gewerkt. Iedereen deed zijn best, maar er was moeheid en moedeloosheid bij veel mensen, precies alsof velen “een klop van hamer kregen”. In de uurroosters van collega´s zaten veel lege momenten, of werden uren ingevuld met eindeloos plannen, evalueren en verslagen opmaken, vooral voor het Ministerie van Sociaal Welzijn.

Dit was geen gezonde situatie meer en in de beheerraad van Tapori zagen we ons gedwongen om het aantal werkuren van alle teamleden voor wie de reële zorgvraag minder groot was dan tevoren met 30 % te verminderen. Daardoor gaven we in 2020 ruim 34.000 usd minder uit dan gepland. In uren samengeteld betekent dit een vermindering van 4 full-time-jobs. Maar niemand werd ontslaan en de sociale zekerheid, al houdt die qua sociale bescherming voor het ogenblik weinig in, werd behouden. Toch was er begrijpelijk ontgoocheling en boosheid, maar het leek ons de beste manier om vanaf een gezonde basis opnieuw op te bouwen.

Veel erger en triester is dat de bijdrage van het Ministerie van Sociaal Welzijn voor een deel van de werking van het jongerenatelier 22.000 usd minder bedroeg dan de ondertekende overeenkomst aangaf. Het staatskas is leeg: de petroleuminkomsten raakten de voorbije jaren een dieptepunt, de export van garnalen en rozen kelderde, veel mensen verloren hun “formeel” werk waardoor de belastinginkomsten smolten voor de zon (op heden werkt de helft van de ecuadoraanse bevolking informeel!).

Geen geld… dus moet er bespaard worden… Tot daar zijn we akkoord… maar dat niet bespaard wordt op zinloos werk (zegge bergenhoge administratie die de statistieken en het imago van politieke leiders moeten opsmukken), maar wel op het nodige en nuttige… dat is moeilijk te begrijpen.  

Wat de overheidssubsidie voor het jongerenatelier in Tapori betreft werden de lonen van de vier teamleden die in dat kader in Tapori werken wel uitbetaald, al was het met negen (9!) maanden vertraging. Maar alle werkingskosten werden geschrapt, terwijl er toch wel verder gewerkt moest worden: De bereiding van ontbijten, tienuurtjes en middagmalen werd geschrapt, maar er moest om de 14 dagen wel een voedselpakket aan huis afgeleverd worden, met alle nodige foto’s en bewijzen. We moesten alle gezinnen opvolgen, les geven over covid-preventie, hun emotioneel welzijn in het oog houden, toezien of kinderen en jongeren niet mishandeld of misbruikt werden, … We moesten de jongeren en hun families van het bedelen op straat, vooral rond kerstmis, afhouden, want dat is slecht voor het imago. Foto’s van tele-therapie moesten toegevoegd worden aan eindeloze lijsten van evaluaties, werkverslagen, ingevulde formulieren en bewijzen van assistentie in webinars over almaar dezelfde onderwerpen…  

Toen we zes jaar geleden in Tapori voor het eerst van overheidswege enige erkenning voor onze dienstverlening voor mensen met een beperking kregen, belde ik al wenen van contentement en ontlading naar mijn ouders in België… Nu moet ik vertellen dat we het “samen-werken” met het Ministerie van Sociaal Welzijn moe zijn! We willen en kunnen geen hopen administratief werk meer betalen waarmee we alleen maar de statistieken met mooie cijfers opsmukken en een rookgordijn dat de realiteit camoufleert helpen ophouden, zonder ook maar enige positieve evolutie in de organisatie van de zorg voor mensen met een beperking op basis van evaluatie, ervaring en overleg. De subsidie van het Ministerie mag immers niet voor dat administratief werk gebruikt worden… want dat is onze “tegenprestatie als VZW”. Tegelijkertijd is het ten strengste verboden ook maar één cent aan te rekenen aan de ouders van jongeren die op de ministerielijst van het jongerenatelier staan, want de dienstverlening moet voor hen gratis zijn, … terwijl men zogenaamd tegen paternalisme is. De ministeriemensen denken blijkbaar dat iedere VZW ergens een geldmachientje heeft staan om eigen geldbiljetten te drukken. Het harnas waarin we gestopt worden verstikt ons. Zij bepalen wie wel en wie niet naar het jongerenatelier mag komen, wie wel en wie niet van de kookpot van Monica mag eten, welke ateliers georganiseerd moeten worden, welke vormingen gegeven moeten worden, enzovoort… We zijn het beu om op zaterdagnacht plots dringend formulieren te moeten invullen over wie welke chronische medicatie neemt en wie te dik of te mager is… We zijn het onzeker afwachten van wanneer en hoeveel subsidie er zal uitbetaald worden moe.

Daarom hebben we voor dit jaar aan de ministerie-mensen “NEEN, BEDANKT” gezegd. Een moeilijke maar waardige beslissing… We kregen in januari nog bezoek van drie district-vertegenwoordigers waarbij zij ons smeekten om de overeenkomst toch nog te ondertekenen: “Alstublieft, laat ons niet in de steek. Wij hebben jullie nodig”, klonk het bij het begin en het einde van de vergadering want “wie zal nu voor die sukkelaars van jongeren zorgen?”. We hebben met handen en voeten ons argumenten uitgelegd, hopend op enig overleg en toenadering en aanpassing… tot nog toe jammer genoeg zonder resultaat. We maakten voor 2021 een nieuwe begroting op, waarbij de voorziene uitgaven ongeveer 25 % lager liggen dan de voorbije jaren. We staan voor de uitdaging om dit jaar “met minder geld evenveel of minstens beter werk” te verrichten, aangepast aan de huidige context, zonder harnas en zinloze administratie, en hopend dat ons staaltje “bottom-up”-politiek naderhand toch enig resultaat heeft. Ik hoop dat ik jullie volgend jaar een mooi en positief verslag hierover kan uitbrengen.

Het voorbije jaar mochten we gelukkig en dankbaar opnieuw rekenen op mooie ondersteuning van vrienden en familie en organisaties in Vlaanderen en zo het Tapori-kostenplaatje rond krijgen. Er konden maar weinig acties doorgaan, maar veel mensen kozen ervoor ons in het stille weg verder te helpen. De wisselkoers euro-usd was ons het voorbije jaar ook gunstig en we benutten ook enkele (extra) kansen voor projectondersteuning bij enkele openbare en private instanties.

Daarom stuur ik iedereen dankbare groeten, niet in het minst van eenvoudige mensen die met jullie hulp enige verlichting vonden voor hun zorgen en noden.

Inge.

P.S.: Wie het financieel verslag 2020 en de begroting 2021 in detail wil inzien, kan dat hier bekijken. Het verslag is beschermd met een paswoord dat je op eenvoudig verzoek per mail van ons kan krijgen .
Het spreekt vanzelf dat alle observaties, vragen en suggesties welkom zijn.