Kerstbrief 2025

Dag allemaal,

Het is weer tijd voor een kerstbrief, deze keer eerder een sprookje met Doornroosje als kerstekind…  Tijd om te mijmeren over wat voorbij is en tijd om iedereen mooie levensdagen toe te wensen.

2025 werd een “bewogen” jaar waarin ons zwemmen tegen de stroom in zorgde voor enige vermoeidheid, maar tegelijkertijd ook voor meer samenhorigheid. Steeds meer mensen bieden weerwerk aan al het slechte nieuws over de onveiligheid door maffia-en-drugsbendes en laten zich  niet zomaar meesleuren in de de draaikolken die ons kopje onder proberen te krijgen. Het tij lijkt te keren. Niet dat alles nu plots rozegeur en maneschijn is. Want het beleid moddert maar aan met de meest ondenkbare pogingen om ons te paaien, terwijl de werkomstandigheden er op achteruit gaan en in de ziekenhuizen geen “naald en draad” of verbanden of medicatie voorhanden is…

Maar mag dat laatste nu toch voor één keer een zegen zijn!

Sinds enkele maanden zijn hier in Ecuador een aantal nochtans belangrijke  geneesmiddelen om God- weet-welke-reden helemaal niet meer te verkrijgen. Dat is onder andere het geval voor Clobazam, een geneesmiddel dat hier vaak voorgeschreven wordt voor kinderen met moeilijk behandelbare epilepsie.

Enkele kinderen in Tapori namen dit medicijn ook elke dag, al vonden we dat de neuroloog van het kinderziekenhuis toch wel heel hoge dosissen voorschreef, soms meer dan het dubbel van de maximale dosering die in de medische bijsluiter aangegeven wordt. We zagen dat sommigen kinderen heel suf waren, en anderen kinderen dan weer heel prikkelbaar. En waren mogelijks bijwerkingen van de medicatie, zoals hoofdpijn of duizeligheid.  Maar als huisartsen is het niet aan ons om die dosering aan te passen. Dus stuurden we bij elke controle hierover een nota naar die arts, jammer genoeg zonder gehoor…

Zo verging het Priscilla, een meisje van tien jaar oud met een ernstig hersenletsel door hersenvliesontsteking toen ze één jaar oud was. Ze kan niet stappen en niet praten en heeft ernstige meervoudige beperking. Toen ze klein was genoot ze nochtans wel van allerlei speelse activiteiten, vooral in de snoezelruimte. Maar stillekesaan zakte ze weg in een diepe slaap… zo diep dat we haar “doornroosje” noemden. De neuroloog zei dat ze in een diep coma geraakte was en dat ze stillekes zou inslapen…  

Maar alles veranderde toen die fameuze Clobazam niet meer te krijgen was. Zo lang ze nog pilletjes had, bleef de mama van Priscilla haar de medicatie plichtsgetrouw geven zoals de neuroloog voorgeschreven had. Ze had immers grote schrik dat zonder die medicatie de epilepsie-aanvallen zouden terugkeren. En ze hoopte dat één deze dagen de medicatie toch weer voorhanden zou zijn. Maar dat gebeurde niet…

Toen het laatste pilletje op was, sliep Priscilla drie dagen en drie nachten helemaal niet. Ze werd heel onrustig, sperde haar ogen heel wijd open en keek “als van de duivel bezeten” rond. Ze had koorts en haar hartje klopte razendsnel… Door het plots stoppen van de medicatie had ze ontwenningsverschijnselen zoals bij een drugsverslaafd iemand die plots geen drugs meer gebruikt. Priscilla was in levensgevaar…

We hadden nog drie pilletjes in het urgentiekastje van de consultatie. Daarmee startten we de medicatie in lage dosis weer op om die dan geleidelijk af te bouwen. Zo lukte het om het tij te keren. Priscilla sliep de volgende nacht goed. Ze werd rustig en de zo gevreesde epilepsieaanvallen kwamen niet terug…

Maar het mooiste van al was… dat ze zonder die medicatie weer echt wakker werd!

Nieuwsgierig kijkt ze naar de wereld, heel verwonderd en blij, als een pas geboren kindje dat de wereld voor het eerst ziet… En ze lacht en brabbelt wanneer je zingt en tegen haar praat… En iedereen die haar nu ziet, lacht verwonderd mee…

Als dat nu niet het verhaal van Doornroosje is…

Mogen dit nu voor iedereen onze kerst- en nieuwjaarwensen zijn: