Dag allemaal,
’t Is weer voorbij, die mooie zomer… Dat liedje schiet door mijn hoofd bij het schrijven van deze brief. Dat doe ik weer vanuit ons huisje in Zambiza, met zicht op de Cayambe, dankbaar om al het mooie en goede dat er de voorbije weken was en ook blij om weer terug “thuis” te zijn.
Nu kan ik niet zeggen dat dit met “opgeladen batterijen” is, althans fysiek niet. Want tijdens het verblijf in België werd een serieuze agenda afgewerkt. Maar de mentale batterijen zijn wel weer opgeladen. Even weg uit de dagelijkse bezigheden, even “stil staan” en van op afstand kijken naar ons doen en laten hier in Ecuador, luisteren naar nieuwe ideeën en manieren van werken, na-denken over wat belangrijk is, praten over datgene wat nu wel of niet de moeite is om mee in te zitten, over kleine en grotere zorgen, over hoop en mogelijke oplossingen, over waar in de toekomst al dan niet energie in te steken…
Die ruimte geeft lucht en perspectief, kansen om weer helder en ver te zien… zoals we vanuit onze keuken de witte sneeuwtop van de Cayambe-vulkaan kunnen zien, glashelder tegen een blauwe hemel… Die vulkaan ligt in vogelvlucht, ik heb het nagekeken op googlemaps, 75 kilometer van hier verwijderd! Zo ver kunnen we zien vanuit onze keuken! Wie doet ons dat na ?
Zo neem ik met een fris hoofd en een warm hart de draad weer op, vastberaden om de blik zoveel mogelijk te richten op wat goed is. Ik ben het eigenlijk een beetje moe geworden om almaar te vertellen over wat niet goed is: over de onveiligheid en de drugs, over de braindrain en andere migratie, over financiële zorgen en over jongeren zonder kansen en zonder dromen… De wereld van vandaag baart ons allemaal al zoveel zorgen.
Niet dat dit alles nu ineens verdwenen is, want jammer genoeg moet ik ook hier in de Vogel van Papier trieste en boosmakende dingen vertellen. Toch wil ik extra mijn best doen om al het goede en mooie dat er eigenlijk al die tijd ook is, maar verborgen en verstikt geraakt onder slecht nieuws, nog meer dan tevoren in het licht te zetten.
Maar vooraleer jullie mee te nemen in nieuwe Tapori-verhalen, waarbij ik soms met een kwinkslag en dan weer “rood van colere” over ons reilen en zeilen vertel, wil ik jullie nog iets vragen: Willen jullie aub even nadenken met wie jullie deze nieuwsbrief zouden kunnen delen? We voelen de nood om nieuwe mensen deel te laten worden van ons verhaal, niet alleen misschien omwille van financiële steun, maar bijvoorbeeld ook om nieuwe kennis en ervaring te delen, en ook om opnieuw meer mensen tot bij ons te krijgen. De voorbije twee jaar kregen we niet zoveel bezoek, en we missen echt de vrijwilligers, nieuwsgierige bezoekers die vragen stellen en zaken in vraag stellen, mensen die stage doen. Dat brengt toch steeds opnieuw nieuw leven in de brouwerij en zorgt voor een frisse wind en soms ook voor vernieuwing. Je gelooft niet hoe triest Ximena in juni op de teamvergadering vroeg of er dit jaar in de zomer nu echt niemand naar Tapori komt.
Daarom dus de vraag om even heel bewust na te denken aan wie je deze nieuwsbrief, in papieren versie of digitaal, kan door te geven. Misschien een buurman, goede vrienden, mensen in een wachtzaal, kleinkinderen, een leerkracht in een school, … Jullie mogen ons dan ook altijd laten weten wie we nog mogen opnemen in de adressenlijst. Bij voorbaat dankjewel voor deze inspanning.
Nu rest me nog een heel grote merci voor al het samenzijn van de voorbije weken, voor alle goede babbels, de wandelingen, het lekker eten, voor de gastvrijheid en de hulp met transport en logement, voor het samen genieten van een mooie tentoonstelling en om even uit de bol gaan op Dranouter. Dankjewel om te mogen vertellen over het reilen en zeilen in ons gezin en in Tapori, en om samen nieuwe plannen te smeden. Dankjewel om Vita, eerste vlaams achterkleinkindje in de familie, in slaap te mogen wiegen en haar nieuwsgierig te zien kijken naar haar eerste zelfgemaakte speelgoedje. Dankjewel voor ons familie-schoolreisje naar Noord-Frankrijk. Dankjewel voor alles wat ik hier misschien vergeet op te sommen…
Hartelijke groeten uit Zambiza en tot later!
Inge.
PS: Hieronder nog een foto van blije ontvangst terug in Tapori op 15 september!
