Dit is het verhaal over ons plechtige dertigste verjaardagsfeest dat we op vrijdag 21 maart vierden: Eigenlijk is het moeilijk te zeggen wanneer Tapori juist geboren werd. In 1993 kwamen de eerste kinderen naar het dagverblijf, in de sacristie van de kerk. En in 1994 startte het project “Centro de Capacitacion Nutricional” met preventieve zorgen voor kleine kinderen en hun moeders, een beetje zoals de opvolging van pasgeboren kinderen door Kind en Gezin in België.
Langzaamaan kwamen daar de medische consultatie, de bibliotheek, psychologie, de zorg voor kinderen met een beperking en alles wat Tapori nu is bij. In het begin was dat allemaal vanuit de parochiewerking van Priester Antonio.
Pas in 2005 werd Tapori een zelfstandige VZW, en vorig jaar vierden we daarom onze 19de verjaardag. Waarom dan nu plots onze dertigste verjaardag? Ik weet het niet goed… We speelden al enige tijd met het idee om zoveel mogelijk mensen die ons in de loop van al die jaren op de één of andere manier geholpen hebben of in Tapori werkten en lief en leed deelden, kortom, allemaal mensen die ons genegen zijn, nog eens samen te brengen. En dan klinkt “dertig jaar” plechtiger dan twintig, en in alle geval is het dichter bij de werkelijkheid.
Het werd een plechtig feest dat begon met een dankviering. Want er is zoveel om dankjewel voor te zeggen. Daarna trokken we voor de receptie naar de plek waar alles begon: De Casa del Encuentro, het oude maar heel mooie gebouw naast de kerk. De zus van Rebecca, die al jaren naar de jongerengroep komt, speelde cello toen we binnenkwamen.
Enkele jongvolwassenen die indertijd in de avondschool leerden lezen en schrijven, dienden de hapjes en drankjes die in Tapori klaargemaakt werden, heel verzorgd op. De Tapori-dansgroep zorgde voor twee mooie intermezzo’s tijdens de dankwoordjes en klassieke diploma-uitreiking. Ximena las het ingetogen mooie en verbindende tekstje van papa voor.
Daarna mocht ik het glas heffen met een dankwoordje dat jullie hierna kunnen lezen. We bliezen we de kaarsjes op de taart uit. Op het einde zorgde Saulo samen met enkele familieleden voor de onmisbare Jayac-vibe. Het werd een heel mooie avond, waar menig traantje weggepinkt werd… bij soms droevige maar vooral oneindig veel mooie herinneringen.
Het waren traantjes van geluk en uit dankbaarheid voor zoveel goede mooie dingen! Proost!
Goeieavond, allemaal,
Het is een waar genoegen om met jullie samen het glas te mogen heffen. Een beetje meer dan dertig jaar geleden begon een droom echt te worden, een droom in een betere wereld. Er was geen enkele plan, en al helemaal geen uitgetekende weg. Maar er was een wil, en er waren ook heel veel toevalligheden. Laat ons daarom toosten op deze toevalligheden en mooie samenloop van omstandigheden:
Op de vier jonge vrouwen die de muziekgroep Jayac naar België brachten en op de politieagent die geen Spaans kon en hulp vroeg. Zo begon een toch wel mooi liefdesverhaal.
Op priester Antonio en zijn familie die voor ons de deuren van dit huis openden, en op Rosita die samen met andere vrouwen de kindjes in het dagverblijf wiegden in de hangmatjes die we maakten van aardappelzakken.
Laat ons toosten op ieder van jullie, iedereen met zijn eigen verhaal en aanleiding om deel te worden van Tapori, iedereen met het beste van zichzelf.
Laat ons het glas heffen op alle tranen die we weenden. Tranen van groot verdriet, pijn of vermoeidheid. Die tranen openden de weg voor een omhelzing, voor bemoedigende en wijze woorden of helpende handen.
Ik hef ook het glas op alle boosheid en frustraties, schrik en wanhoop wanneer we voor de moeilijkheden geen oplossingen vonden. Dat alles leerde ons te geloven en geduldig te zijn, en ook creatief en volhardend te blijven.
Laten we vooral ook het glas heffen op zoveel blij lachen, op zoveel anecdotes, danspasjes, eerlijke en duurzame vriendschap.
Ik toost op alle kinderen die we zagen geboren worden en zien opgroeien, op alle jongeren die leerden lezen en schrijven en optellen, die nu hun weg zoeken in het leven, op de kinderen en jongeren met een beperking die in Tapori een tweede thuis en vriendschap vonden.
Laat ons het glas heffen op hun ouders, dat zij nooit liefde en moed tekort komen om verder te gaan op wegen die niet gemakkelijk zijn.
Laat ons het glas heffen op diegenen die deze kinderen en jongeren leerden stappen en spreken, naar het toilet gaan en hun tanden poetsen, die hen groenten leerden kweken in verhoogde bakken en de veters van hun schoenen knopen.
We heffen het glas op iedereen die op zijn of haar manier een steentje bijdroeg en dat nog altijd doet, waardoor Tapori een waar droomhuis is geworden.
Laat ons heel dankbaar ons glas heffen: Op het leven!
Inge, Pomasqui 21 maart 2025