Op 2 juli kwamen we aan in Ecuador, moe maar met heel veel goesting om aan ons avontuur te beginnen.
Na een warm welkom bij Inge en een stevig ontbijt gingen we voor de eerste keer naar Tapori. Iedereen was er zeker van dat we hartelijk ontvangen zouden worden, maar van zo’n ontvangst had ik niet eens durven dromen.
Iedereen lachte naar ons en was super vriendelijk. We kregen er allemaal een petje met onze naam erop waarna we allemaal spelletjes speelden. Volgens mij hebben we meer gelachen dan gespeeld.
Dat is iets wat mij de eerste dag al meteen was opgevallen, iedereen lacht en ziet er gelukkig uit.Hun lach is ook zo aanstekelijk! Ook al verstond je de mensen niet, je kreeg er toch spontaan een lach van op je gezicht.
Dat is ook één van de dingen die mij erg is bijgebleven. Als mensen nu zeggen: “Vertel eens iets over de mensen van ginder”, dan zeg ik direct dat de mensen zo goed als altijd lachen, zelfs met de kleinste dingen. (Elise)
De allereerste dag zal ik nooit vergeten.
Nadat we waren aangekomen in Quito met het vliegtuig en hadden ontbeten bij Inge, vertrokken we meteen naar Tapori. Daar werden we met een enorm applaus ontvangen. Dat moment was gewoon zo hartverwarmend!
Na veel handen schudden (en zelfs hier en daar een handkusje), kregen we onze petjes en speelden we spelletjes. We deden zelfs een hele fotozoektocht.
Ik had niet gedacht dat ik na die ellenlange, bijna slapeloze vliegtuigrit nog energie zou hebben, maar het enthousiasme en de warmte van de mensen en kindjes van Tapori hadden me weer helemaal opgeladen tot 100 procent. (Ans)
Het welkomstcomité in Tapori vond ik machtig. Iedereen was nog wat vermoeid van de lange vliegreis, maar toch werden we spontaan allemaal blij toen we daar toekwamen. We begonnen direct met enkele spelletjes te spelen. Pablito kon niet wachten om zijn dansmoves te tonen en ik heb geen gelukkigere mens ontmoet dan Darwin op dat moment. We voelden ons meteen allemaal welkom. (Noa)